Szczawnica to największa miejscowość pod Pieninami, znane uzdrowisko, rozłożone w dolinie Grajcarka między Małymi Pieninami
a Pasmem Radziejowej. Pod stokami Bryjarki leży dzielnica Zdrój ze zródłami mineralnymi, sanatoriami, domami zdrowia, zakładami leczniczymi.
Wieś zawiazała się w XIV wieku, w roku 1413 dzieliła się już na Wyżnia i Niżnia.
Dość wcześnie odkryto dobroczynne wlaściwości tutejszych zródeł mineralnych, zwanych szczawami. W wieku XIX pojawili się pierwsi kuracjusze.
Żywy rozwój uzdrowiska przypada w latach 1839-76, czasy Józefa Szalaja. Była to węgierska rodzina, która weszła w posiadanie dóbr szczawnickich w 1828 roku. Malżonkowie Stefan i Józefina użyczyli swych imion głównym zdrojom. W 1839 majątek przejoł ich syn Józef, który nie szczędził sił i talentu
by Szczawnice przeksztalcić w nowoczesne uzdrowisko.
Zaprojektował i wystawił nowe budynki zdrojowe, rozszerzyl i uporzadkowal Park Górny, zaszczepił Szczawny Potok pod dzisiejszym Placem Dietla. Propagował turystyke pienińską i spływ Dunajcem, który niebawem stał się główną rozrywką kuracjuszy. Zaplanował również jak i rozpoczoł budowę Drogi Pienińskiej ze Szczawnicy do Czerwonego klasztoru.
Szalaj zapisał Szczawnice Akademii Umiejętności w Krakowie, w roku 1909 odkupił ją Adam Stadnicki, który w latach miedzywojennych wybudował "Inhalatorium" i sanatorium "Modrzewie".
Po II wojnie światowej uzdrowisko upaństwowiono, powstały branżowe ośrodki senatoryjne i nowe załady zdrojowe. W roku 1962 Szczawnica otrzymała prawa miejskie, a w latach 1973-82 była połączona z Krościenkiem. Ozdoba mista są dwa parki Górny i Dolny.
Nad Grajcarkiem stoi dwór Szalajów z roku 1839.